Η στιγμή της αλήθειας
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Φτάνει ο καιρός που η τρόικα θα πρέπει να πάει σπίτι της. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό, αλλά αν είχα να στοιχηματίσω θα έλεγα μέχρι το καλοκαίρι. Ολοι πλέον αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως το «μοντέλο τρόικα» έχει γίνει αντιπαραγωγικό και πολιτικά επικίνδυνο.
Η Ελλάδα του 2013 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 2010. Με μεγάλο πόνο και κόπο εξαλείφθηκαν «ανωμαλίες», από τις τρελές δαπάνες στην Υγεία έως τον παραλογισμό των πρόωρων ή πλαστών συντάξεων, που «έβγαζαν μάτι» σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Οσο και να μην μας αρέσει να το παραδεχόμαστε, έχουν μπει σε λειτουργία κανόνες και υποδομές που θα μας κάνουν κάποια στιγμή μια πιο κανονική χώρα, εφόσον βεβαίως οι πολιτικοί του μέλλοντος δεν ξαναμπούν στον φαύλο κύκλο των ρουσφετιών και της κακοδιαχείρισης.
Οι Βορειοευρωπαίοι, που έβλεπαν την τρόικα σαν έναν τιμωρητικό μηχανισμό έναντι μιας άσωτης και διεφθαρμένης χώρας, θα πρέπει τώρα πια να έχουν... ικανοποιηθεί από το τιμωρητικό αποτέλεσμα. Περαιτέρω επιμονή θα μοιάζει με σαδισμό και όχι με εμμονή σε χρηστή λογιστική διαχείριση των χρημάτων τους.
Δεν αντέχεται, από κανέναν λαό, η συνέχιση μιας ταπεινωτικής πολιτικής που βασίζεται μόνο στο μαστίγιο και τις απειλές.
Οι μεγάλοι παίκτες στο διεθνές σκηνικό έχουν αντιληφθεί ότι η Ελλάδα έχει φτάσει και ξεπεράσει τα όριά της. Οι Αμερικανοί το διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία στους Γερμανούς συνομιλητές τους και τους πιέζουν για ελάφρυνση του χρέους, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και άμεση διακοπή της πίεσης για νέες περικοπές. Οι Κινέζοι κάνουν ακριβώς το ίδιο – και μετράνε πολύ. Ας μην ξεχνάμε πόσο καθοριστική ήταν η δική τους παρέμβαση στη Γερμανίδα καγκελάριο όταν παιζόταν στ’ αλήθεια η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Οι καλόπιστοι ξένοι που ασχολούνται με την Ελλάδα βλέπουν ότι πέρα από τις αντοχές της κοινωνίας υπάρχουν και οι αντοχές και τα όρια ενός πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης. Ακόμη και οι πιο προχωρημένοι και αποδοτικοί μεταρρυθμιστές έχουν πάει το σύστημα μέχρι εκεί που μπορούν.
Τώρα πώς ακριβώς θα μεθοδευθεί η αποχώρηση της τρόικας και τι θα σημάνει αυτό, είναι νωρίς να το πούμε. Η επικρατέστερη λύση είναι η αποχώρηση του ΔΝΤ μόλις λυθεί το μεγάλο, κεντρικό ζήτημα του χρέους. Τότε θα αναλάβει τον ρόλο της επιστασίας/επιτήρησης η Κομισιόν, αλλά με πολύ πιο κλασικό ευρωπαϊκό τρόπο που δεν θα θυμίζει τίποτα από την «υπερπαραγωγή τρόικα». Πρακτικά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει και κάτι άλλο: την επίτευξη του θεμελιώδους στόχου του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν θέλει να υπογράψει ένα τρίτο Μνημόνιο. Η διάλυση της τρόικας και η μη υπογραφή τρίτου Μνημονίου θα σηματοδοτούσε την επιστροφή της χώρας στην ομαλότητα και την πλήρη ανάκτηση της αξιοπιστίας της.
Καλό θα ήταν να αρχίσουμε πάντως να σκεπτόμαστε τι θα κάνουμε τότε χωρίς βαρβάρους, όπως έλεγε και ο ποιητής. Η χώρα θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να ξανακτισθεί και να μπει σε τροχιά υγιούς ανάπτυξης. Μετά την ανακούφιση και τη στιγμιαία λύτρωση θα έλθει η ώρα της ευθύνης των πολιτικών, που δεν θα έχουν πια την τρόικα για να τρομάζουν τους εαυτούς τους και εμάς όλους, προκειμένου να γίνουν πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Από μια άποψη θα είναι η στιγμή της αλήθειας...
