Αθώο θύμα της κρίσης
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση, πού θα βρισκόταν σήμερα η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ; Και αν δεν είχε πτωχεύσει στις δημοσκοπήσεις, ποιο θα ήταν το θέμα του 19ου συνεδρίου του;
Θα μου πείτε, το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθεί και για τους πρώην κυρίαρχους του πολιτικού σκηνικού, την κάποτε κραταιά Νέα Δημοκρατία και κυρίως για το κάποτε βουλιμικό και νυν ανορεξικό ΠΑΣΟΚ. Με μία μόνη διαφορά. Ενώ οι δύο πρωταγωνιστές του δικομματισμού συρρικνώθηκαν επειδή αντιμετωπίζονται ως οι υπεύθυνοι του Μνημονίου και της οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας, το ΚΚΕ κατάφερε να συρρικνωθεί ενώ και το Μνημόνιο καταγγέλλει στεντορεία τη φωνή και ενώ συνεχίζει να καταβάλλει έντιμες προσπάθειες για να ενσαρκώσει τον διάχυτο αντιευρωπαϊσμό απ’ τον οποίον σιτίζονται άλλοι. Κοινώς, ενώ έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να αποδείξει την αθωότητά του.
Το ΚΚΕ είναι το αθώο θύμα αυτής της κρίσης. Εχοντας σταδιοδρομήσει επιτυχώς ως τοποτηρητής της άκρατης Αριστεράς όσο το δίπολο Αριστερά-Δεξιά εμψύχωνε το εκλογικό σώμα, όταν η αντίθεση μετατοπίσθηκε στους οπαδούς και τους αντίπαλους του Μνημονίου, αρνήθηκε να υποκύψει στον πειρασμό. Πιστό στις ιστορικές προδιαγραφές του, εξακολούθησε να καταγγέλλει τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια και να υπενθυμίζει ότι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουμε από τη λυκοσυμμαχία τους είναι η προλεταριακή επανάσταση. Εξακολούθησε να πολιτεύεται δηλαδή με τον ίδιο τρόπο που πολιτευόταν το 1946, το 1974, το 1981, το 2000 και πάει λέγοντας. Προσπαθώντας δε να αποδείξει πως ο ιστορικός χρόνος μπορεί να αλλάζει, όμως η Ιστορία μένει πάντα ίδια, εν μέσω κρίσης αύξησε το μετοχικό του κεφάλαιο αποκαθιστώντας τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Αρη Βελουχιώτη και καταγγέλλοντας την πτώση του Τείχους ως την κατάρρευση του τελευταίου αναχώματος στον ιμπεριαλισμό. Αξιοθαύμαστη σταθερότητα μεν, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας δε. Το περιβάλλον αποδεικνύεται εξαιρετικά δυσμενές και το εκλογικό σώμα εξακολουθεί να δυστροπεί. Τον εθνολαϊκισμό της ΕΑΜικής παράδοσης τον έχουν λεηλατήσει άλλοι, όσο για το προλεταριάτο, αυτό θα πρέπει πρώτα να αποδείξουν πως υπάρχει για να πείσουν στη συνέχεια ότι μπορεί και να κυβερνήσει. Οσο κι αν στη χώρα μας ο όρος «αντικομμουνιστής» εξακολουθούσε μέχρι πρόσφατα να θεωρείται απαξιωτικός, αν όχι υβριστικός, ο πανικός της κρίσης τον έχει καταχωρίσει κι αυτόν στο αρχείο των απολεσθέντων. Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το ΚΚΕ, διατηρώντας πάντα σχέσεις ειλικρινώς προσχηματικές με την αστική δημοκρατία, ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Αν αφήσουμε κατά μέρος τη γοητεία του σταλινισμού που το ΚΚΕ την έχει μετατρέψει σε επάγγελμα και με τα ποσοστά της ανεργίας σε τέτοια επίπεδα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την απασχόλησή του. Αν ξεχάσουμε τα σφυροδρέπανα και την ονομασία προέλευσης που κανείς πλέον δεν την αμφισβητεί. Αν παραγνωρίσουμε την ακτινοβολία που ακόμη εκπέμπουν τα τρία αρχικά σε όσους έχουν μεν βρει στέγη στους πολιτικούς αντιπάλους του ΚΚΕ, εξακολουθούν δε να νοσταλγούν τη ρητορική του καθαρότητα. Αν πούμε ότι τα εκλογικά ποσοστά η ηγεσία του τα αντιμετωπίζει ως τεχνικό ζήτημα. Τότε τι μένει από πολιτική στην ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας;
Υποθέτω ότι αυτό είναι το ζητούμενο του 19ου συνεδρίου με τις διεθνείς αναφορές που ξεκινούν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ζουαζιλάνδης και φτάνουν ώς τους ομοϊδεάτες τους της Κάτω -και όχι Νέας- Ελβετίας. Ομως το αθώο θύμα της κρίσης θα όφειλε να γνωρίζει πως με την κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική αγορά, τον έντονο ανταγωνισμό σε προσφορές και κουπόνια δωρεάν προμηθειών σε επιλεγμένα υπερκαταστήματα, τα ιστορικά κειμήλια μόνον συλλεκτική αξία μπορούν να έχουν πια.