Τα αυτονόητα και το όραμα
Του Αλεξη Παπαχελα
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η επόμενη Δευτέρα πρέπει να είναι μια καινούργια ημέρα για το πολιτικό μας σύστημα και ιδιαιτέρως για τα κόμματα που συγκυβερνούν σήμερα. Ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς έχει προφανώς έναν μόνο δρόμο να ακολουθήσει, τη φυγή προς τα μπροστά.
Δεν θα είναι μια απλή υπόθεση. Η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα διχασμένη και τα νέα μέτρα θα βαθύνουν την ύφεση και τις πληγές. Ο κ. Σαμαράς και οι εταίροι του πρέπει να δείξουν ότι δεν κυβερνούν «όπως παλιά», ότι έχουν πάρει τα μηνύματα μιας οργισμένης κοινωνίας που αγωνιά για λίγο φως στην άκρη του τούνελ.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτα απ’ όλα μια κυβέρνηση που δεν θα έχει φθαρμένα υλικά, δειλούς ή αργούς υπουργούς και η οποία θα πιστεύει ειλικρινά σε δύο στόχους: την ανάπτυξη και τις μεταρρυθμίσεις. Με την τοποθέτηση του κ. Στουρνάρα σε ένα κρίσιμο πόστο, ο κ. Σαμαράς έδειξε ότι την κρίσιμη στιγμή μπορεί να ξεφύγει από κύκλους και κομματικές καμαρίλες για να κάνει την... υπέρβαση. Δεν φτάνει όμως ένας Στουρνάρας ούτε και ένας Βρούτσης, ο οποίος εξέπληξε με τον χειρισμό των θεμάτων της αρμοδιότητός του. Καλώς ή κακώς, οι υπουργοί που έχουν ξεχωρίσει είναι λίγοι. Εδώ χρειάζονται πραγματικοί σούπερμαν που δεν θα βλέπουν ειδήσεις, δεν θα ασχολούνται με τα παραπολιτικά και θα ξεχάσουν –για λίγο έστω- το άγχος της επανεκλογής.
Πέραν τούτου, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να πεισθεί η κοινή γνώμη πως κάτι έχει αλλάξει στα ζητήματα της διαφθοράς. Αν αυτό δεν συμβεί, η οργή θα ξεχειλίσει κάποια στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες. Η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων δεν μπορεί και δεν πρέπει να μοιάζει με σικέ μοίρασμα της πίτας, γιατί αυτό θα πλήξει καίρια την κυβερνητική προσπάθεια. Ο πρωθυπουργός είχε, άλλωστε, προτείνει μια σειρά από γενναίες θεσμικές αλλαγές προεκλογικά, όπως π.χ. το ασυμβίβαστο της βουλευτικής και της υπουργικής ιδιότητος. Τι απέγιναν; Είναι λάθος να δημιουργηθεί η εντύπωση πως αυτή η κυβέρνηση εξαντλείται στη διαπραγμάτευση με την τρόικα και τη δημόσια λογιστική. Τους τελευταίους μήνες έγιναν πράγματα. Για πρώτη φορά, και με πολλά προβλήματα, έχει αποκατασταθεί μια αίσθηση δημόσιας ασφάλειας σε γειτονιές της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Λείπει, όμως, η αίσθηση πως πέρα από Μνημόνια και τρόικες υπάρχει κάπου ένα όραμα, ένας άλλος τρόπος διακυβέρνησης που δεν έχει σχέση με το παρελθόν. Ξέρω πόσο εύκολο είναι να τα σκέπτεσαι και να γράφεις όλα αυτά «έξω από τον χορό». Είναι όμως κρίσιμο να μη διαρραγεί ο ομφάλιος λώρος αυτής της κυβέρνησης με το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που θέλει να πάει παρακάτω, να μείνει στο ευρώ, αλλά με άλλους όρους διακυβέρνησης. Θα το τολμήσει ο κ. Σαμαράς;
